Sakramenty i pogrzeb

Spowiedź Św.

przez cały tydzień:
15 min przed Mszą Św.

w I piątek miesiąca:
17:00 - 18:00

Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane
(J 20, 19-23)

Zarówno dobre jak i złe czyny chrześcijanina dotyczą także całej społeczności wierzących. Każda wina jest jednocześnie wykroczeniem przeciw Bogu oraz przeciw Kościołowi – wspólnocie przez Niego założonej i uświęconej. Dlatego musi być ona wyznana wspólnocie Kościoła. Zgodnie z praktyką i nauką Kościoła dla przebaczenia ciężkiej winy konieczna jest spowiedź indywidualna. W imieniu Chrystusa i wspólnoty Kościoła kapłan przyjmuje wyznanie grzechów i w imieniu Boga udziela rozgrzeszenia. Znaczy to, że Bóg udziela przebaczenia przez posługę Kościoła. Otrzymanie rozgrzeszenia w sakramencie pokuty wymaga, jak każde przebaczenie, żalu za grzechy oraz postanowienia i woli naprawienia zła.

Także ten, kto nie popełnił ciężkich grzechów, może z pożytkiem przyjmować sakrament pokuty. Świadomie wyznaje w ten sposób, że czuje się grzesznikiem. Sakrament pokuty pomaga w poznawaniu samego siebie i daje nową możliwość stawania się lepszym. Dlatego Kościół zachęca wiernych do regularnego przyjmowania tego sakramentu.

Ci, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą (KKK 1422).

W sakramencie pokuty Bóg przebacza grzechy popełnione po chrzcie świętym, przez rozgrzeszenie kapłańskie. Sakrament ten jest nazywany także:

• sakramentem nawrócenia,

• spowiedzią świętą,

• sakramentem pojednania,

• sakramentem Bożego miłosierdzia.

Warunki dobrej spowiedzi
Spotkanie z Chrystusem w Sakramencie Pokuty wymaga odpowiedniego usposobienia i należytego przygotowania. Usposobieniem jest miłość ku Bogu, a wyraża się ona przez szczerą wolę i gotowość do poprawy, co każe nam podjąć trud odpowiedniego przygotowania się do spowiedzi. Trzeba więc wypełnić warunki dobrej spowiedzi:

• Rachunek sumienia - to postawienie siebie w prawdzie wobec Boga, zbadanie swojego życia i postępowania w świetle Bożej woli. To uświadomienie sobie i nazwanie po imieniu zła, które popełniliśmy. Rachunek sumienia powiniec objąc czas, który upłynął od ostatniej ważnej spowiedzi.
  Warunkiem owocności rachunku sumienia jest przekonanie, że Bóg mnie kocha i chce mi przebaczyć,

• Żal za grzechy - 'ból duszy i znienawidzenie popelnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości' (KKK 1451). Żalu za grzechy nie można mylić z emocjami lub uczuciami. Jeżeli źródłem żalu jest miłość do Boga, wtedy żal jest 'doskonałym'. Jeśli opiera się na innych motywach, wtedy nazywamy go 'niedoskonałym'

• Mocne postanowienie poprawy - jest owocem szczerego żalu za grzechy, wynika z odkrycia wielkości zła, tkwiącego w grzechu. To szczera chęć zerwania z grzechem i przywiązaniem do niego. To także decyzja o unikaniu okazji do grzechu i podjęciu pracy nad sobą, nad usuwaniem swych wad.
  Postanowienie powinno być konkretne. Najlepiej pracować nad jedną wadą albo brakiem dobra. Przed następną spowiedzią, a jeszcze lepiej każdego dnia należy zadać sobie pytanie o realizację swojego postanowienia,

• Szczera spowiedź - jest to wyznanie przed kapłanem wszystkich grzechów ciężkich, których penitent jeszcze nie wyznał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia. Należy pamiętać, iż kapłan jest tutaj tylko pośrednikiem - w rzeczywistości spotykasz się z samym Chrystusem. Warunkiem ważności sakramentu pokuty jest szczere wyznanie wszystkich grzechów ciężkich z uwzględnieniem ich liczby i rodzaju. Powinno się wyznawać również grzechy powszednie.
  Świadome zatajenie grzechu ciężkiego powoduje nieważność spowiedzi, samo w sobie jest również grzechem świętokradztwa. Zapomnienie o jakimś grzechu nie powoduje nieważności sakramentu pokuty - jednak grzech zapomniany należy wyznać w czasie najbliższej spowiedzi.

• Zadośćuczynienie Bogu i bliźniemu - odprawienie pokuty wyznaczonej przez kapłana powinno nastąpić jak najszybciej po spowiedzi, pozostając równocześnie na dziękczynieniu za otrzymane przebaczenie i łaski. Wiele grzechów przynosi szkodę bliźniemu. Należy uczynić wszystko, co możliwe aby ją naprawić (np. oddać skradzioną rzecz, przywrócić dobre imię temu, kto został oczerniony, wynagrodzić krzywdę, itp.). Jeśli nie możesz naprawić wyrządzonej krzywdy wprost, ofiaruj Panu Bogu zadośćuczynienie 'zastępcze' - poprzez czyny miłosierdzia także wobec tych, których nie skrzywdziłeś.

Skutki duchowe sakramentu pokuty

• pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą,

• pojednanie z Kościołem,

• darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi,

• darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów,

• pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,

• wzrost sił duchowych do walki ze złem.

Indywidualna i kompletna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie, stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem. Drogę powrotu do Boga nazywamy nawróceniem się od popełnionych grzechów oraz mocne postanowienie poprawy na przyszłość. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże.


Tajemnica spowiedzi
Ściśle zobowiązuje kapłana do zatrzymania w tajemnicy wszystkiego, co usłyszał w czasie spowiedzi, nawet gdy dotyczy to zbrodni ściganej przez prawo i nawet gdy milczenie sprowadzić może na niego nieszczęście.


Odpust
Jest to całkowite lub częściowe darowanie przez Boga kar doczesnych będących skutkiem grzechów.
Aby zyskać odpust zupełny trzeba:

• być w stanie łaski Bożej (uświęcającej),

• przyjąć Komunię świętą,

• pomodlić się w intencjach papieża,

• wyzbyć się wszelkiego przywiązania do grzechów.

Przykazania kościelne nakazują nam abyśmy przynajmniej raz w roku przystąpili do sakramentu pokuty a w okresie wielkanocnym przyjęli Komunię Św.
Okres Komunii wielkanocnej trwa do Uroczystości Trójcy Przenajświętszej.

Dla rozwoju duchowego zaleca się spowiedź regularną. W przypadku popełnienia grzechu ciężkiego konieczna jest spowiedź św.

Chrzest Św.

Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego
(Mt 28, 19-20)

Zwyczajowo w naszej parafii chrztu św. udzielamy w 2 i 4 niedzielę miesiąca na Mszy św. o godz. 11.00.

Chrzest zgłaszają osobiście rodzice dziecka w kancelarii parafialnej co najmniej dwa tygodnie wcześniej (przynajmniej jedno z rodziców musi wyrazić zgodę na chrzest).

Dokumenty potrzebne do spisania aktu chrztu

• Skrócony akt urodzenia dziecka z USC,

• Świadectwo ślubu kościelnego rodziców (jeżeli ślub odbył się poza parafią),

• Dane o rodzicach chrzestnych

• imiona, nazwiska,

• data i miejsce urodzenia,

• adres zamieszkania,

• wyznanie,

• Rodzice chrzestni dziecka mieszkający na terenie innych parafii potrzebują zaświadczenie, że są praktykującymi katolikami i mogą pełnić godność rodziców chrzestnych. Zaświadczenia te otrzymuje się w kancelarii parafialnej parafii odpowiadającej aktualnemu miejscu zamieszkania (miejsce zameldowania nie ma znaczenie formalnego – liczy się faktyczny pobyt),

• Jeżeli dziecko jest zamieszkałe w innej parafii rodzice dostarczają stosowną zgodę przeniesienia chrztu z parafii zamieszkania dziecka. Zaświadczenia te otrzymuje się w kancelarii parafialnej parafii odpowiadającej aktualnemu miejscu zamieszkania (miejsce zameldowania nie ma znaczenie formalnego – liczy się faktyczny pobyt).

Rodzice chrzestni

Prawo Kościoła wymaga aby przyjmujący chrzest, jeśli to możliwe, posiadał chrzestnego (kan. 872 KPK). Dla każdego dziecka należy wybrać przynajmniej jednego chrzestnego, chrzestną lub dwoje chrzestnych (por. kan. 873 KPK).

Według Kodeksu Prawa Kanonicznego do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:

• Ukończył 16 lat - chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek

• Jest praktykującym katolikiem - bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii, uczestniczy regularnie we Mszy świętej niedzielnej i świątecznej oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić,

• Jeżeli żyje w związku to musi to być związek małżeński kościelny - sakramentalny,

• Jeżeli jest uczniem to powinien aktualnie uczęszczać na katechizację,

• Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej,

• Nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.

Chrzestnymi nie mogą być osoby:

• żyjące w związkach niesakramentalnych (bez ślubu kościelnego),

• młodzież nie uczestnicząca w katechezie,

• osoba, która nie przyjęła sakramentu bierzmowania,

• obojętni religijnie,

• prowadzący gorszący tryb życia.

I Komunia Św.

Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże
(Ewangelia wg św. Marka)

Dziecko przystępuje do I Komunii Świętej w swojej parafii. Tylko w uzasadnionych sytuacjach może przystąpić do tego sakramentu w innej parafii po przedstawieniu stosownych dokumentów.

Aby dziecko mogło przystąpić do I Komunii Świętej należy przedstawić:

• świadectwo chrztu, jeśli sakrament ten został przyjęty, przez dziecko, w innej parafii,

• pisemną zgodę Księdza Proboszcza z własnej parafii (jeśli dziecko należy do innej parafii),

• zaświadczenia o uczęszczaniu na katechizację i dopuszczeniu do I Komunii Świętej wydane przez katechetę.

PRZYGOTOWANIE DO  I KOMUNII ŚWIĘTEJ

DZIECI I RODZICÓW

OBOWIĄZKI STAŁE 2024/2025

• Msza św. w niedzielę 11.00 (Rodzice i dzieci)

• Październik

20.10 – niedziela - g. 11.00 - poświęcenie różańców

Poniedziałki i piątki – różaniec dla dzieci.

• Grudzień

Udział w Roratach z lampionami g. 18.00

08.12 -  grudnia poświęcenie medalików na Mszy o 11.00

• Luty

16 lutego poświęcenie świec na Mszy o 11.00

* marzec 

            23 marca poświęcenie książeczek na Mszy o 11.00

• Maj

– udział w nabożeństwie majowym.

• Pierwsza spowiedź św. dla wszystkich dzieci, sobota 26 kwietnia 2025 -  10.00           Do tego dnia, dzieci z parafii, które nie chodzą do szkoły w Głuchowie, przynoszą zaświadczenie od katechety, że są przygotowane do I Komunii św.

• Druga spowiedź św.:

             sobota 24 maja 2025 -  g. 10.00.

• Próby liturgiczne:

           6, 12, 15, 19, 22 maja 2025 - g. 19.00.

UROCZYSTOŚĆ I KOMUNII ŚW.

Niedziela 25 maja 2025 o godz. 11.00

• Biały tydzień

od 26 maja do 31 maja 2025

19 czerwca 2025 -  Boże Ciało, udział  w głównej procesji    Eucharystycznej

• Pielgrzymka dziękczynna

 - w sobotę ……………

Ewentualne zmiany terminów zostaną podane w                                                    ogłoszeniach parafialnych i na stronie internetowej parafii

Bierzmowanie

Przez sakrament bierzmowania wierni jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i zobowiązani są, jako świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary zarówno słowem, jak i uczynkiem oraz do bronienia jej. Nawet jeśli ktoś przyjął sakrament bierzmowania niegodnie, czyli w stanie grzechu śmiertelnego, nie udziela się mu go po raz drugi, gdyż — podobnie jak chrzest i kapłaństwo — wyciska on na duszy niezatarte znamię, nazywane charakterem sakramentalnym. Jest więc ważnie przyjętym sakramentem. Przez ten charakter człowiek w szczególny sposób uczestniczy w kapłańskiej, prorockiej i pasterskiej posłudze Chrystusa, jednoczy się ze wspólnotą Kościoła, a równocześnie zobowiązany jest do oddawania Bogu czci. Sakrament bierzmowania zobowiązuje wiernych do aktywnego budowania Kościoła przez głoszenie Ewangelii oraz pracę apostolską, przez udział w sakramentach, a szczególnie w Eucharystii. Sakrament bierzmowania, przyjęty w stanie grzechu śmiertelnego, jest ważny, jednak nie powoduje wzrostu łaski uświęcającej, czyli życia Bożego.

Okres przygotowania do Bierzmowania trwa dwa lata i rozpoczyna się w klasie 7 SP.

Małżeństwo

Na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało.
Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela
(Mk 10,6-9)

Gdzie może odbyć się ślub

Według Prawa Kościelnego ślub powinien odbyć się w Parafii narzeczonej lub narzeczonego, a z ważnej i słusznej przyczyny za wyraźną zgodą Parafii narzeczonych w innym kościele.

Jeśli oboje narzeczeni nie zamieszkują w danej parafii a mają pragnienie w jej kościele zawrzeć małżeństwo, zobowiązani są przedłożyć zgodę z parafii jednej ze stron. Wtedy kancelaria tej parafii załatwia formalności związane ze ślubem.

Jeśli narzeczeni załatwiają wszystkie formalności w swoich parafiach, a w innym kościele ma miejsce jedynie obrzęd zaślubin, należy przedłożyć dokument czyli tzw. licencję do pobłogosławienia małżeństwa.

Ślub konkordatowy

Po podpisaniu w lipcu 1998 roku ustawy konkordatowej przez Polskę i Stolicę Apostolską wystarczy zawrzeć związek małżeński w kościele oraz dopełnić kilku formalności, aby był on uznawany przez polskie prawo. Dwie oddzielne ceremonie ślubne w kościele i Urzędzie Stanu Cywilnego nie są już konieczne (choć narzeczeni nadal mogą się na nie zdecydować).

Jeśli przyszli małżonkowie chcą mieć ślub konkordatowy trzeba dostarczyć do parafii dokument z Urzędu Stanu Cywilnego wydany w trzech egzemplarzach. Dokument ten nosi tytuł 'Zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa'. Na odwrotnej stronie tego 'Zaświadczenia' znajduje się formularz dokumentu, który będzie wypełniony przez parafię i duchownego asystującego przy zawarciu małżeństwa. Potrzebny dokument trzeba odebrać w USC nie wcześniej niż trzy miesiące przed datą ślubu. Po przyjęciu sakramentu małżeństwa jeden egzemplarz otrzymują nowożeńcy, jeden pozostaje w parafii, jeden przez parafię jest przekazany do Urzędu Stanu Cywilnego.

Przygotowanie do Sakramentu Małżeństwa

Narzeczeni powinni zgłosić zamiar zawarcia Sakramentu Małżeństwa w kancelarii parafialnej przynajmniej trzy miesiące przed planowanym terminem ślubu. Wówczas otrzymują potrzebne informacje dotyczące wszelkich formalności związanych z zawarciem tego Sakramentu.

Do spisania protokołu przedślubnego narzeczeni zgłaszają się do Kancelarii Parafialnej /narzeczonej lub narzeczonego/ przynosząc następujące dokumenty:

• Dokumenty tożsamości

• Swiadectwa chrztu świętego - jeśli sakrament Chrztu Świętego został udzielony w innej parafii niż parafia gdzie ma być zawarty związek małżeński, trzeba dostarczyć z parafii chrztu dokument zaświadczający udzielenie sakramentu chrztu, w którym jest również adnotacja o przyjęciu sakramentu bierzmowania, jak i adnotacja stwierdzająca czy nie zostało zawarte małżeństwo z inną osobą.

• Dokument ten musi być wystawiony nie dawniej niż 6 miesięcy przed planowaną datą ślubu,

• Świadectwo bierzmowania - zazwyczaj jest wpisane na świadectwie chrztu, ale jeśli nie ma tam adnotacji, to trzeba je uzyskać w parafii, której narzeczona/ny przyjął ten sakrament,

• Świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej,

• Świadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego - w spotkaniach narzeczeni mogą uczestniczyć w innych parafiach. Uczestnictwo w nich jest potwierdzane przez osobę prowadzącą,

• Zaświadczenie z poradni rodzinnej - w spotkaniach narzeczeni mogą uczestniczyć w innych parafiach. Uczestnictwo w nich jest potwierdzane przez osobę prowadzącą,

• Zaświadczenie z Urzędu Stanu Cywilnego - stwierdzające, że między narzeczonymi nie zachodzą przeszkody prawne do zawarcia kontraktu cywilnego (zaświadczenie jest ważne trzy miesiące). Niniejszy dokument jest potrzebny w przypadku zawierania ślubu konkordatowego,

• Jeżeli któraś ze stron ma stwierdzenie nieważności poprzedniego małżeństwa potrzebne jest orzeczenie sądu w tej sprawie,

• Jeżeli któraś ze stron jest wdowcem (wdową), potrzebne jest zaświadczenie o zgonie współmałżonka,

• Jeżeli osoby już mają ślub cywilny przynoszą akt zawarcia małżeństwa z USC.

Po spisaniu protokołu, narzeczeni otrzymują:

• Prośbę o wygłoszenie zapowiedzi (jeśli jedna ze stron jest z innej parafii),

• Kartki do spowiedzi.

Zapowiedzi

Przed zawarciem małżeństwa należy się upewnić, że nic nie stoi na przeszkodzie do jego ważnego i godziwego zawarcia (Kan. 1066). W tym celu ogłasza się zapowiedzi przedślubne w parafii narzeczonego jak i narzeczonej przez dwa tygodnie.

Po spisaniu protokołu przedślubnego kapłan wydaje zapowiedzi przedślubne dla narzeczonych, którzy zamieszkują na terenie innej parafii. Zapowiedzi te należy zanieść do danej Kancelarii Parafialnej i ustalić termin odbioru. Po odebraniu zapowiedzi należy je dostarczyć z powrotem do parafii, w której odbędzie się ceremonia ślubna. Brak zapowiedzi równoważny jest z niemożnością udzielenia Sakramentu Małżeństwa. Zapowiedzi ogłasza się również w parafii ślubu.

Spowiedź przedślubna

Narzeczeni otrzymują również karteczki do spowiedzi przedślubnej, które dostarcza się w dniu ślubu do kancelarii. Przystępując do spowiedzi, proszę się przedstawić księdzu mówiąc: Jest to moja pierwsza / druga/ spowiedź przedślubna, wyznać grzechy i po spowiedzi podać księdzu dyskretnie kartkę.

Do Sakramentu Pokuty i Pojednania narzeczeni przystępują dwukrotnie. Pierwsza Spowiedź powinna odbyć się po spisaniu protokołu przedślubnego, a druga tuż przed ślubem, by w stanie łaski uświęcającej przystąpić do Sakramentu Małżeństwa.

Kto może być świadkiem na ślubie

Świadkiem udzielenia sakramentu małżeństwa mogą być osoby pełnoletnie, zdrowe psychicznie. Mogą być nawet innego wyznania.

Namaszczenie chorych

„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15).

„Cierpienie i choroby człowieka to jeden z najtrudniejszych problemów zawsze niepokojących ludzkość. Odczuwają to także chrześcijanie, jednak światło wiary pomaga im przeniknąć głębiej tajemnicę cierpienia i samo cierpienie mężniej znosić. Nie tylko bowiem na podstawie słów Chrystusa rozumieją znaczenie i wartość choroby dla własnego zbawienia i dla zbawienia świata, lecz także wiedzą, że gdy zachorują, Chrystus, który za swego życia na ziemi często nawiedzał i uzdrawiał chorych, okaże im swoją miłość” (SCH 1).

W Starym Testamencie chorobę traktowano jako pewien egzamin, przeciwko któremu rodził się bunt, ale widoczny był rozpoznawalny element planu Bożego. U proroków pojawia się idea, że cierpienie jest nie tylko przekleństwem i konsekwencją grzechu, ale że znoszenie cierpienia uzdalnia człowieka do bycia bardziej dla innych (Por. YC 240). Choroba często staje się drogą nawrócenia. W Nowym Testamencie Jezus jawi się jako lekarz, którego nie potrzebują zdrowi, ale ci, co się źle mają. Jezus ukazuje miłość Bożą do każdego człowieka, szczególnie zaś do słabego i zagrożonego. Czasem choroba jest narzędziem w odkryciu prawdy, że każdy człowiek, zdrowy i chory, najbardziej potrzebuje Boga. Poza Nim nie żyjemy. Dlatego chorzy i grzesznicy posiadają wyjątkowy instynkt tego, co naprawdę w życiu ważne. W Ewangeliach to chorzy szukali Jezusa i starali się go dotknąć, bo moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich (Por. Łk 6, 19).

Swoją troskę o chorych Jezus zlecił swoim uczniom. Liczne uzdrowienia opisane w Dziejach Apostolskich są świadectwem, że w Kościele prawdziwie obecny jest Bóg, który zbawia człowieka. Dlatego wspólnota Kościoła od samego początku przejawia troskę o chorych. Zakłada pierwsze szpitale. W kapłanach śpieszy do chorych, aby nieść im pociechę, pomoc, a głownie nadzieję na nowe życie.

„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”(Jk 5, 14-15).

Sakrament namaszczenia chorych jest dla chorego szczególnym umocnieniem. Nie można go traktować jako zwiastuna niechybnej śmierci, czy jakiegoś magicznego znaku, który choremu na pewno przyniesie uzdrowienie. Często można się spotkać z określeniem „ostatnie namaszczenie”, które wskazuje nieuniknioną i bliską śmierć. Często jest to powodem odwlekania przyjęcia tego sakramentu na ostatnią chwilę. Nie jest to ostatni sakrament, ale sakrament, który ma być dla chorego umocnieniem i ratunkiem w chorobie.

W duszpasterskiej praktyce istnieją trzy formy troski Kościoła o chorych: 1. Komunia Święta chorych, 2. namaszczenie chorych, 3. wiatyk jako ostatnia Komunia Święta udzielana choremu.

Ważną rzeczą jest, „by chorzy i osoby w podeszłym wieku, także wtedy, gdy nie chorują ciężko ani nie grozi im śmierć, mogli jak najczęściej przyjmować Komunię Świętą” (SIIISG 726). Dlatego praktykuje się odwiedziny chorych w pierwsze piątki lub w pierwsze soboty miesiąca, aby osoby te mogły przynajmniej raz w miesiącu skorzystać z sakramentu pokuty i pojednania oraz przyjąć Komunię Świętą. W naszej wspólnocie parafialnej odwiedziny chorych odbywają się w pierwszą sobotę miesiąca przedpołudniem.

„Sakrament namaszczenia chorych czerpie swą moc z paschalnego misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Namaszczenie chorych to:

1. Sakramentalna łaska umocnienia, pokoju i odwagi w stanie choroby lub w podeszłym wieku,

2. Udzielanie daru głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa (KKK 1520, 1521),

3. Odnowienie ufności i wiary w Boga,

4. Umacnianie przeciw pokusom złego ducha, pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią,

5. Uzdrowienie duszy i ciała, jeśli taka jest wola Boża” (SIIISG 727).

Sakramentu tego udziela się wiernemu, któremu zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości. Można ten sakrament powtórnie udzielić, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachorował, lub w czasie trwania tej samej choroby jego stan się pogorszył. Jest rzeczą stosowną przyjąć namaszczenie chorych przed trudną operacją. Nie udziela się sakramentu chorych osobom zmarłym.

Namaszczenie jest sakramentem chorych, natomiast Wiatyk jest sakramentem tych, którym grozi prawdziwie niebezpieczeństwo śmierci – bez względu na przyczynę. Do przyjęcia wiatyku zobowiązani są wszyscy ochrzczeni, którzy mogą przyjąć Komunię Świętą. Komunia Święta w formie wiatyku jest szczególnym znakiem uczestnictwa w tajemnicy śmierci Chrystusa i Jego przejścia do Ojca.

Podsumowując:

1. Cierpienie i choroba człowieka jest szczególnym udziałem w zbawczym cierpieniu samego Chrystusa.

2. Kościół od samego początku, na wzór Chrystusa okazuje szczególną troskę o chorych i cierpiących. Przejawem tej troski jest: Komunia Święta chorych, namaszczenie chorych i wiatyk – czyli Komunia Święta udzielana umierającemu.

3. Namaszczenie chorych nie jest „ostatnim namaszczeniem”, ale jest dla chorego umocnieniem w przeżywaniu choroby i cierpienia, a także uzdrowieniem na duszy i ciele. Dlatego należy przyjmować ten sakrament na początku choroby, przed poważnymi operacjami i w podeszłym wieku, a nie tuż przed śmiercią.

4. Sakrament namaszczenie można przyjmować wielokrotnie w życiu.

5. Kapłani odwiedzają osoby chore i w podeszłym wieku z Komunią Świętą w pierwsze piątki lub w pierwsze soboty miesiąca. W naszej parafii jest to pierwsza sobota miesiąca.

6. Nie należy czekać z wezwaniem kapłana do chorego czy umierającego z wiatykiem do ostatniej chwili. Komunia udzielona jako wiatyk jest sakramentem przejścia ze śmierci do życia, przejścia z ziemi do domu Ojca.

Celebracja sakramentu

Szafarzem sakramentu namaszczenia chorych jest kapłan, który olejem poświęconym w Wielki Czwartek namaszcza czoło i dłonie chorego wymawiając słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie”.

Wskazana jest celebracja tego sakramentu podczas Eucharystii. Dlatego z okazji Dnia Chorych, czy rekolekcji parafialnych odbywa się celebracja tego sakramentu w połączeniu z Mszą Świętą.

Obrzęd namaszczenia chorych rozpoczyna się modlitwą kapłana o miłosierdzie i opiekę nad chorym. Następnie odbywa się spowiedź lub odmawia się akt pokuty. Liturgia Słowa, która następuje później, ma pomóc choremu w przyjęciu i zrozumieniu sensu cierpienia i zbawczego działania łaski Bożej.

Litania za chorego jest formą szczególnej modlitwy wstawienniczej nad chorym w czasie której wyprasza się umocnienie w chorobie, wyzwolenie od zła, ulgę w cierpieniu, pomoc dla tych, którzy opiekują się chorymi, zachowanie od grzechu, zdrowie i życie dla chorego.

Po tej modlitwie kapłan kładzie rękę na głowę chorego i modli się w ciszy. Gest włożenia ręki jest znakiem szczególnej prośby o dary Ducha Świętego. „Nałożenie rąk podczas liturgii namaszczenia chorych odradza serce człowieka chorego, który walczy ze swoim cierpieniem. Nałożenie rąk staje się gestem pełnym prostoty i wyrazem wspólnoty osoby przybliżającej się do łóżka chorego, któremu pragnie on dać odczuć, że ktoś współuczestniczy w jego trudach choroby i że nie jest sam w dźwiganiu tego ciężaru” (A. Donghi). Od samego początku w Kościele gest ten oznaczał przekazanie łaski i poświęcenie Bogu. Bezpośrednio poprzedza namaszczenie chorego olejem chorych.

Obrzęd namaszczenia w tradycji Starego Testamentu był znakiem wybrania przez Boga do szczególnej misji: prorockiej, kapłańskiej czy królewskiej. W Nowym Testamencie namaszczenie było znakiem wylania darów Ducha Świętego. W sakramencie namaszczenia chorych gest ten staje się umocnieniem dla chorego i udzielenia mu szczególnej łaski do dźwigania krzyża choroby i cierpienia, a także łaski uzdrowienia z choroby.

Celebracja sakramentu kończy się udzieleniem Komunii Świętej, modlitwą końcową i błogosławieństwem.

Pogrzeb

Zgłoszenia zgonu należy dokonać możliwie najszybciej w celu ustalenia terminu pogrzebu. Po otrzymaniu z Urzędu Stanu Cywilnego aktu/karty zgonu, dokumenty dostarczamy  do kancelarii parafialnej.

Ustalenie miejsca pogrzebu i wpisu do księgi zmarłych dokonuje się na podstawie aktu zgonu. Należy – jeśli jest – dostarczyć również (jeśli śmierć nastąpiła w szpitalu) zaświadczenie o udzieleniu sakramentu namaszczenia chorych przez kapelana szpitala (ośrodka opieki).

Pochówki dokonywane są na miejscowym cmentarzu parafialnym przy ul. Cmentarnej.

Zgodnie ze statutem 1000. § 1 Statutów Synodu Archidiecezji Poznańskie,j pokładne to opłata składana właścicielowi cmentarza w chwili powstania nowego grobu lub użycia miejsca w grobie głębinowym, przyznająca prawo do użytkowania tego miejsca przez okres 20 lat, w tym także do stawiania nagrobków za zgodą proboszcza. Natomiast wg § 2 wysokość pokładnego wynosi 20% zasiłku pogrzebowego wypłacanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Po upływie 20 lat od pochówku, chcąc zachować miejsce, należy dokonać prolongaty na kolejny okres.

(Statuty Archidiecezji Poznańskiej zatwierdzone dekretem z dnia 23 listopada 2008 r. N. 5054/2008 przez JE Stanisława Gądeckiego Arcybiskupa Metropolitę Poznańskiego)